"Ég skynjađi ást og gleđi... á ūeirri stundu er hann hélt hjarta mínu í lķfa sér... og í örmum sér... mín fagra mey lá sofandi... sveipuđ blæju."

Og sjálf var ég ekki sem verst.

Yđar hátign hefur aldrei litiđ betur út.

Ég ímynda mér að hann hafi litið út eins og skinnbúturinn.

Og þessi mismunur blasti við mér sem ótrúlegt vitsmunalegt og siðferðislegt púsluspil.