Ūađ sem ég sá í sögu ūinni var ūađ ađ jafnvel í heimi ūar sem fķlk er yfirborđskennt og heimskt og eigingjarnt, ūá er enn von.

Ūiđ eruđ svo heimskir ađ ūiđ sjáiđ ekki auđæfin ūegar ūiđ gangiđ á ūeim.

Það sem er allra best við að kenna öðrum bekk er að munurinn milli þeirra vel gefnu... og þeirra heimsku er ekki svo augljós.

Stundum eru ūær sorgmæddar og stundum eru ūær virkilega fyndnar, kjánalegar eđa eitthvađ en ūær eru allar ūú.